Czy dzięki swojej pasji nauczyłem się czegoś więcej niż tylko strojenia fortepianów?
Nauczyłem się o wiele więcej...

zdj Przez wiele lat nauczyłem się bardzo wielu rzeczy, nie tylko nauczyłem się stroić fortepiany i pianina, ale także poznałem ich budowę, nauczyłem się je remontować oraz nauczyłem się tworzyć narzędzia potrzebne mi do tych czynności. Oprócz strojenia dokonałem
w swoim życiu wielu konserwacji i napraw tych wspaniałych instrumentów. Robiłem roboty stolarskie, korekty, naciągi, klawiatury, strojnice oraz odnawiałem stare i zniszczone pianina
i fortepiany.

Zdobyłem wiedze na temat stolarki
i ślusarstwa, nauczyłem się tworzyć doskonałe klucze do strojenia i to od podstaw. Zdobyłem informacje na temat hartowania i obróbki stali, które wykorzystuję do dziś. Robione przeze mnie narzędzia są dla mnie bezcenne. Jest to cały dorobek mojego życia. Na nic bym tego nie zamienił. Nie interesują mnie bogactwa,
wystarczy mi to, co mam. Mój warsztat jest dla mnie wszystkim i żyje tym, co robię. Jeżeli ktoś by mi to zabrał zwariowałbym.

Przez te wszystkie lata pracowałem także z różnymi dobrymi fachowcami, nie tylko sam. Jestem dość specyficznym człowiekiem i trudno zdobyć moje zaufanie. Dla mnie nie wystarczy żeby być dobrym fachowcem, dla mnie fachowiec powinien być także dobrym człowiekiem, dlatego zawsze uważnie dobierałem sobie swoich współpracowników.

Nauczyłem się także gry na fortepianie, co nie jest niezbędne w moim zawodzie, ale bardzo w nim pomaga. Stroiciel nie musi znać nut, musi mieć dobry słuch i umieć zagrać cokolwiek, żeby wyczuć instrument, bo jak nie umie to nie ułatwi mu to strojenia. Chociaż nie mam wykształcenia muzycznego
i nie znam żadnej nuty, nie tylko potrafię grać, ale także komponuję własne utwory.

Przez te wszystkie lata nauczyłem się bardzo dużo w tematyce fortepianów i nie tylko. Największą satysfakcją jest dla mnie fakt, że szanują mnie młodsze pokolenia stroicieli, dla których jestem
w pewnym sensie mentorem, czego dowodem jest nazywanie mnie przez nich "Mistrzem".

Copyright © 2012 Wiktor Zajkiewicz